On the Buses Seizoen 7 On The Omnibuses
7/10
| Publicatiedatum | 1973-05-20 |
|---|---|
| looptijd | 30 minuten |
| Genres | Komedie |
| sterren | Reg Varney, Bob Grant, Stephen Lewis, Doris Hare, Michael Robbins |
| Regisseurs |
| Publicatiedatum | 1973-05-20 |
|---|---|
| looptijd | 30 minuten |
| Genres | Komedie |
| sterren | Reg Varney, Bob Grant, Stephen Lewis, Doris Hare, Michael Robbins |
| Regisseurs |
On the Buses is een Britse komedieserie gemaakt door Ronald Wolfe en Ronald Chesney, uitgezonden van 1969 tot 1973 in het Verenigd Koninkrijk. De eerdere successen van de schrijvers met The Rag Trade en Meet the Wife waren voor de BBC, maar het bedrijf wees On the Buses af omdat ze niet veel komediepotentieel zagen in een busdepot als setting. Het komediepartnerschap wendde zich tot een vriend, Frank Muir, hoofd entertainment bij London Weekend Television, die het idee geweldig vond; de show werd geaccepteerd en werd ondanks een slechte kritische ontvangst een hit bij kijkers.
Het is zes maanden geleden dat Arthur haar verliet, dus Olive, gewapend met een lijst van grieven opgesteld door mama en Stan, gaat naar de rechtbank en krijgt haar scheiding toegewezen. Met mama die bij tante Maud gaat logeren, is Olive wel heel erg het kruisbesje als ze Stan en zijn vriendin Sandra vergezelt naar de bioscoop - om een sexy film te zien over een pas gescheiden vrouw - waar Olive naast een viezerik zit. Stan laat Blakey Olive naar huis brengen terwijl hij naar Sandra gaat voor wat rumpy-pumpy, maar Olive komt opdagen om hem te onderbreken omdat ze haar huissleutel is vergeten.
Met geldgebrek zoals altijd in huize Butler vraagt Stan aan Blakey om Olive op de bussen te laten werken en uiteindelijk geeft hij toe. Olives laatste uitstapje als conductrice was een ramp, maar nu is ze volledig de baas, superefficiënt tot op het irritante af, vooral omdat ze de regels uit haar hoofd heeft geleerd en Stan op de vingers tikt omdat hij de regels aan zijn laars lapt.
Mam en Olive lopen een schuld van vijftig pond op wanneer ze spullen kopen om door te verkopen van een catalogusbedrijf, maar Olive breekt ze. Wanneer Blakey weigert hem zijn bonus te geven, loopt Stan warm voor Jacks idee om een gestolen kaartjesmachine te gebruiken om tarieven in rekening te brengen die niet worden geregistreerd, zodat ze de winst in eigen zak kunnen steken. Nadat Blakey naar het huis is gekomen en bijna op de machine heeft gezeten, besluit Stan over de machine te bekennen, maar Blakey geeft hem zijn bonus. Hij is echter achter de ticketmachine gekomen en zorgt ervoor dat Stan het geld aan de liefdadigheidsorganisatie van het buspersoneel doneert.
Er verschijnt een poster van een gezichtsloze machinist in het depot. Het is een plan om de dalende passagierscijfers op te krikken en er wordt reclame gemaakt voor een wedstrijd met een prijs van honderd pond ... Jack schrijft Stan stiekem in, hoewel de andere finalisten gespierde sporters zijn en Stan's familie neemt hem mee naar de apotheek om een verjongend gezichtspakketje te kopen om hem een kans te geven. Zal hij de goedgetunede tegenstanders verslaan om zijn gezicht - en - naam op de poster te krijgen? Natuurlijk doet hij dat.
Het buspersoneel wordt aangemoedigd om hun eigen personeelsvoetbalteam te vormen en het op te nemen tegen de Basildon Bashers. Jack en Stan zijn niet enthousiast, maar er wordt een bonus van vijf pond geboden. Het depot heeft maar één sterspeler, de jonge Bob, en Stan blesseert hem tijdens de training, dus vraagt hij Blakey of hij een vervangster mag opstellen - Olive. Blakey vindt dat vrouwen en voetbal niet samengaan - totdat hij de Basildon Bashers ziet. Zij zijn een volledig vrouwelijk team en ze proberen met alle mogelijke middelen Stan's team een pak slaag te geven.
Het is honderd jaar geleden dat de Luxton Bus Company werd opgericht en vijftig jaar geleden dat ze hun eerste bus kregen. Om de goede oude tijd te vieren organiseert Blakey een tentoonstelling en nadat hij mama en Olive heeft rondgeleid in een aantal museumstukken, valt Stan in slaap achter het stuur van een bus van rond de eeuwwisseling en stelt hij zich zijn huidige familie en collega's voor in eerdere incarnaties. Olive is een militante suffragette, mama een wasvrouw en Blakey is nog steeds Blakey, behalve dat zijn bijnaam de keizer is.
Stan besluit dat hij meer geld kan verdienen als hij naar het noorden gaat en in een autofabriek gaat werken, maar in plaats van zijn ontslag in te dienen, zorgt hij ervoor dat Blakey hem ontslaat zodat hij een week loon krijgt. Hij viert zijn laatste avond thuis en is niet in staat om de patat op te eten die zijn moeder voor hem heeft gekookt, dus stopt hij het in de zak van zijn uniform, een feit dat Blakey ontdekt als hij het uniform komt ophalen. Maar omdat hij uit zijn eigen woning is gezet, neemt hij Stan's kamer en wordt de nieuwe huurder van de Butlers.
Jack en de inspecteur proberen een boiler te repareren.
Blakey nodigt zijn moeder uit bij Butler thuis nu hij daar woont. Mevrouw Butler is niet echt blij.
De sterren zijn goed leesvoer voor mama en Olive. Het zegt dat er romantiek in de lucht hangt. Wie zullen de ongelukkige slachtoffers zijn?
Er is een nieuwe conductrice in het depot, de strijdlustige Jessie. Woedend dat de vrouwelijke conductrice's moeten betalen voor het gebruik van de openbare toiletten, terwijl het mannelijke personeel dat niet hoeft, lobbyt ze bij het management voor een toelage om de kosten te dekken.
Wanneer Mrs. Butler een baan zoekt in de kantine van het depot, wordt ze geïnterviewd door een oude vriend, Mr. Simpson, die een van de managers is. Nadat ze de baan heeft gekregen, proberen Jack en Olive mama's invloed bij Mr. Simpson te gebruiken om Blakey een loer te draaien.
Blakey en Jack hebben meegedaan aan de bloemen- en groentenwedstrijd van het depot. De rivaliteit is hevig als ze allebei proberen de beste tuin te maken.
