Diane Lane
Diane Lane werd geboren op 22 januari 1965 in New York. Ze is de dochter van waarnemend coach Burton Eugene "Burt" Lane en nachtclubzanger / centerfold Colleen Farrington. De families van haar ouders kwamen beiden uit de staat Georgia. Diane speelde al op zeer jonge leeftijd en maakte haar podiumdebuut op zesjarige leeftijd. Haar werk in veelgeprezen theaterproducties als "The Cherry Orchard" en "Medea" leidde ertoe dat ze naar Hollywood werd geroepen. Ze was 13 toen ze werd gecast door regisseur George Roy Hill in zijn prachtige film I love you, je t'aime (1979) uit 1979, tegenover Sir Laurence Olivier. De film deed het alleen commercieel zo-zo, maar Olivier prees zijn jonge co-ster en noemde haar de nieuwe Grace Kelly. Na haar goed ontvangen debuut stond Diane op tijdschriftomslagen over de hele wereld, waaronder "Time", wat haar de "nieuwe jonge acteersensatie" noemde. Het werd echter een beetje rustiger toen ze zich in kritieke en financiële flops bevond als Touched by Love (1980), Bill Doolin le hors-la-loi (1981), Movie Madness (1982), Ladies and Gentlemen, the Fabulous Stains (1982) en, zeer onherinnelijk, Six Pack (1982), die allemaal niet haar carrière in brand hebben gestoken.
Ze maakte in deze periode ook verschillende tv-films, maar het was in 1983 dat ze eindelijk de belofte van het sterrendom begon te vervullen die eerder voor haar was voorspeld. De veelgeprezen regisseur Francis Ford Coppola nam nota van Diane's aantrekkingskracht en wierp haar in twee "jeugd" -georiënteerde films gebaseerd op S.E. Hinton-romans. Rusty James (1983) en Outsiders (1983) zijn inderdaad cultklassiekers geworden en hebben ervoor gezorgd dat ze een trouwe fanbase heeft gekregen. De industrie nam nu kennis van Diane Lane en ze kreeg al snel hoofdrollen in drie grote studio-epics. Ze wees de eerste af, Splash (1984) (wat een verrassingshit was voor Daryl Hannah). Helaas waren de andere twee kritische en box-office-bommen: Walter Hill's glanzende rock-'n-roll-fabel Les rues de feu (1984) was niet het enorme zomersucces dat velen dachten dat het zou zijn, en het enorm onrustige Coppola-epos Cotton Club (1984) met Richard Gere in de hoofdrol was ook een spraakmakende flop. Het achtereenvolgende falen van beide films had haar carrière ter plekke kunnen beëindigen, maar gelukkig niet. Mogelijk "opgebrand" door de belediging van deze films en ongelukkig met de richting die haar carrière insloeg, "trok" ze zich terug uit de filmwereld op 19-jarige leeftijd en zei dat ze was vergeten waarvoor ze was begonnen met acteren. Ze bleef de komende drie jaar weg van het scherm. Ironisch genoeg zijn de twee films die de belangrijkste oorzaak waren van haar "pensioen" sindsdien in populariteit gegroeid, en vooral "Streets of Fire" lijkt het soort publiek te hebben gevonden dat het niet kon krijgen toen het voor het eerst werd uitgebracht.
